47. Zgodnie z Konstytucją o świętej liturgii w „obrządkach łacińskich zachowuje się używanie języka łacińskiego, poza wyjątkami określonymi przez prawo szczegółowe”30.
Ponieważ jednak „nierzadko używanie języka ojczystego może być bardzo pożyteczne dla wiernych”31, „kompetentna kościelna władza terytorialna decyduje o zakresie i sposobie wprowadzenia języka ojczystego, przedkładając decyzję do zatwierdzenia Stolicy Apostolskiej”32.
Zachowując dokładnie powyższe przepisy, należy ustalić właściwą formę uczestniczenia stosownie do możliwości poszczególnych grup wiernych.
Duszpasterze winni troszczyć się także o to, „by wierni umieli wspólnie odmawiać lub śpiewać stałe części Mszy świętej dla nich przeznaczone, nie tylko w języku ojczystym, lecz także w języku łacińskim”33.
50. W czynnościach liturgicznych odprawianych ze śpiewem w języku łacińskim:
a) Śpiew gregoriański, jako właściwy liturgii rzymskiej, zajmuje, wśród innych równorzędnych, naczelne miejsce34. Jego melodie znajdują się w wydaniach autentycznych i tych należy używać.
52. Dla zachowania skarbca muzyki sakralnej i zapewnienia należytego rozwoju w nowych jej formach, „należy przywiązywać dużą wagę do teoretycznego i praktycznego wykształcenia muzycznego w Seminariach, nowicjatach i domach studiów Zakonów męskich i żeńskich oraz w innych instytucjach i szkołach katolickich”, a zwłaszcza w Wyższych Instytutach do tego celu specjalnie przeznaczonych37. Należy przede wszystkim dbać o studium i praktykę śpiewu gregoriańskiego, albowiem przez swoje szczególne właściwości stanowi on nader ważną podstawę dla uprawiania muzyki sakralnej.
cały tekst
